Politika Shqiptare

Çmimet po shkojnë në qiell. Ku po shkojmë ?!





Ky shkrim është shkruar për Hermesnews

Çmimet po shkojnë në qiell… Ku po shkojmë ?!

Ka
dy fenomene në ngritjen e çmimeve. Një fenomen që do ta quanim normal
që është tendenca ngritjes së çmimeve, një tendence kjo e vazhdueshme.
Për ta kuptuar fenomenin po bëjmë një krahasim. Çmimi i një buke apo i
këpucëve para 10 viteve nuk ishte i njëjtë me çmimin e një buke apo një
këpuce sot. Flasim për të njëjtën bukë apo të njëjtë këpucë (palë..)
dhe për të njëjtën sasi. Ky fenomen përbënë një fenomen normal dhe
është përgjegjësia e bankave dhe e qeverive që të kontrollojnë këtë
fenomen dhe për ta mbajtur atë në kufij normal. Ky fenomen njihet si
inflacion. Në kufijtë e 2-3 përqindëshit ky është një fenomen normal.
Por ngritja e çmimeve e menjëherëshme dhe zhvlerësimi i monedhës
vendase (kujtojmë fenomenin e ngritjes së çmimeve në fillimin e viteve
1990 në Shqipëri por dhe në të gjitha vendet që kaluan nga një ekonomi
e kontrolluar në një ekonomi tregu) është një fenomen që del nga
normalja dhe përbënë atë që quhet hyperinflacion. Një fenomen tjetër
është ai i deflacion ( kur kemi rënien e çmimeve) dhe desinflacion kur
përqundjet e interesit bien nën zero. Shembulli i krizës japoneze të
1997 është domethënës.

Çmimi i naftës po dyfishohet apo trefishohet.

Nafta
është një produkt i veçant dhe si i till dhe faktorët që ndikojnë në
ndryshimin e çmimit nuk janë të njëjtë me atë të produkteve të tjera.
Nafta e quajtur edhe ari i zi për vlerat që ajo ka në jetën e
njerëzimit, është një produkt që kontrollohet nga prodhuesit e saj dhe
kryesisht nga vendet e OPEK-ut. Pra ndryshe nga ç'mund të mendohet
nafta është një monopol që domethënë, prodhuesit (OPEK) mund të fiksoj
kuotat e prodhimit dhe mund të fiksoj dhe çmimin e shitjes së naftës.
Në çmimin e naftës së kohëve të fundit ndikon dhe hyrja e Kinës dhe e
Indisë në vendet në zhvillim. Kjo do të thotë se këto vende kanë nevojë
për energji dhe kryesisht për naftë. Pra një rritje e kërkesës për një
prodhim si nafta çon në rritjen e çmimit të saj. Por nga ana tjetër
rritja e çmimit të naftës ndikon mbi çmimin e gjithë produkteve të
tjera sepse ka të bëjë me ngritjen e kostos së transportit.

Po drithrat pse po shtrenjtohen për ditë e më shumë ?

Nuk
është folur ndonjëherë për çmimin e drithërave të paktën në Perëndim.
Ndonëse drithërat janë produkte jetike në disa vende në zhvillim, në
vendet e zhvilluara herë mbas here nuk dinë se çfarë të bëjnë me
superprodhimet në sektorin e drithërave. Por së fundi dhe drithrat janë
futur në listën e artikujve që po shtrenjtohen me një shpejtësi të
pazakonte. Pse ? Ajo që tham për naftën ndikon tek drithrat pra çmimi i
naftës bënë që transposrti i drithrave ti shtohet çmimit të vetë
drithërave. Por ka dy arsye të tjera që i bëjnë drithërat të flitet për
to. Këtë vit, thatësira dhe kushte të tjera kanë bërë që Rusia apo
shumë vende të Azisë nuk kanë mundur të realizojnë prodhimin e pritshëm
të drithrave. Kjo bënë që drithrat të shtrenjtohen përderisa ato bëhen
edhe më të rralla. Duke qenë se tregëtia është gjithnjë e më tepër e
hapur, çmimet e drithërave ngrihen ngado si në vendet që importojnë dhe
ata që prodhojnë vet këto produkte. Sigurisht duhet llogaritur një
avantazh që vendet prodhuese kanë që ka të bëjë me transportin. Vendet
prodhuese nuk shtojnë koston e transportit që vendet importatore nuk
kanë se si ta evitojnë.
Arsyeja
e dytë e ngritjes së çmimit është e lidhur me zbulimet e fundit në
drejtim të produkteve zvendësuese të naftës dhe produkteve të saj.
Konkretisht, së fundi drithërat (misri) po
shfrytëzohen për prodhimin e etanolit një produkt që u shtohet
karburanteve për ti bërë ato më ekologjke apo më të pastra për natyrën.
Në Amerikën e Veriut (ShBA e Kanada) një pjesë e prodhimit të misrit
është i destinuar për industrin e prodhimit të etanolit, një industri e
re por që po merr përmasa gjithnjë e më të mëdha. Së fundi Kombet e
Bashkuara po kundërshtojën përdorimin e drithrave për qëllime
industriale. Sipas tyre, misri që destinohet për industrin pakëson
ndihmat për vendet afrikane dhe të tjera vende të varur nga ndihmat
ushqimore të Perëndimit.

A mund të reagohet ndaj ngritjes së çmimeve ?

Në
ekonomi janë disa fenomene që nuk kanë nevojë për ndëryrje. Kështu
ndodh dhe për çmimet. Njerëzit reagojnë nga instikti. Kur një
konsumator shikon çmimin e benzinës të rritet, reagon dhe gjen një
mënyrë për zvendësuar këtë produkt me një tjetër. Në të gjithë botën po
merren masa për të evituar varësinë nga nafta dhe nënproduktet e saj.
Kështu disa nga masat janë mjetet e transportit të përbashkëta
(autobus, metro etj.) përdorimi gjithnjë e më shumë i biçikletës apo
dhe përdorimi i makinave ekologjike.
Por
shteti ka mekanizma për të zbutur efektet e ngritjes së çmimeve sidomos
për të përballuar ngritjen e çmimit të karburanteve. Ndihma për
transportet bashkiake, nxitja e përdorimit të mjeteve të transportit të
përbashkëta duke subvencionuar këtë transpost, nxitja e bleres së
automjeteve ekologjike apo që respektojnë mjedisin etj etj. Por shteti
mund të nxis prodhimin e brendëshêm të produkteve që bëhen gjithnjë e
më shumë tê shtrenjta si dhe modernizimi i prodhimit në sektorët që
prodhimet shtrenjtohen. Por në të gjitha këto masa duhet mbajtur
parasysh dhe faktor të tjerë si për shembull ruajtja e një ekuilibri
midis nevojave të sotme dhe atyre të nesërme. Pra ruajtja e rezervave
kombëtare sidomos në hidrokarbure. Në fushën e bujqësisë modernizimi i
saj do të ishte reagimi më i mirë ndaj ngritjes së çmimeve.





Çfarë peshon më shumë tek ne shqiptarët, kombi apo feja ?





Çfarë peshon më shumë tek ne shqiptarët, kombi apo feja ?

Besoj
se s'do të ketë patur ndonjë çast tjetër historik për shqiptarët si ky
i sotmi, ku të peshohet për to me kandar raporti mes kombit dhe fesë,
mes dashurisë ndaj asaj së cilës i lidh trashëgimia, gjaku, gjuha,
historia e përbashkët e që quhet kombësi dhe mendje-animit të tyre ndaj
përkatësive të tjera që quhen fetare. Në një Europë Juglindore ku
kufiri midis kombit dhe fesë është jo vetëm i padukshëm por herë herë
feja dhe kombi përzihen aq keq sa në vend të flasim për boshnjak të
besimit mosleman, më e udhës është gjendur shprehja shtet mosleman për
shtetin e krijuar pikërisht nga banorët e Bosnjës që i përkasin besimit
islam. Më të paktë si numër, dy përbërësit e tjerë të popullsisë
përbërëse të Bosnjës janë më shumë kroatë sesa katolikë apo më shumë
serbë sesa të krishterë ortodoksë.
Nga
ky dualitet nuk bën përjashtim as Greqia si shteti më i hershëm i
Eurpës Juglindore që tashmë është pjestar i Bashkimit Europian. Gjer së
fundi grekërve nuk u mjaftonte të ishin veç grek, ngaqë ata shënonin në
pasaportë edhe përkatësinë fetare. Bile edhe raportet ndërmjet shteteve
të Europës Juglindore në pjesën më të madhe të tyre janë ndërtuar në
bazë të simpative fetare. Vetëm shqiptarët bëjnë përjashtim nga
rregulli. Që nga Rilindja Kombëtare shqiptare e këndej nuk mund të
gjejmë ndonjë çast historik (veç periudhës komuniste) ku shqiptarët të
kenë vendosur ndjenjat fetare apo ideale të tjera mbi ato kombëtare. Të
paktën, shqiptarët kanë qenë gjithmonë të ndërgjegjëshem për
padrejtësitë e fuqive Europiane ndaj tyre dhe gjithmonë janë
simpatizuar me shqiptarët që vendimet e të tjerëve i lanë jashtë
kufijëve të shtetit kombëtar shqiptar.
Sot,
kur ka ardhur çasti i krijimit të shtetit të dytë të shqiptarëve në
Europën Juglindore (që do të riparonte një pjesë të padrejtësive të
bëra ndaj kombit shqiptar), beteja është zhvendosur pikërisht tek
raporti komb-fe. Shqiptarët nga ana e tyre theksojnë atë që është e
vërtetë: faktin që ata në radhë të parë e mbi të gjitha janë shqiptarë
para se të jenë moslemanë, apo të krishterë ortodoksë e katolikë. Por
të interesuarit (bizantinët serbë, grekë, etj.) dhe të painteresuarit
për pavarësinë e Kosovës duan me çdo kusht të dëgjojnë ose të theksojnë
pikërisht të kundërtën: që shqiptarët janë moslemanë dhe me pavarësinë
e Kosovës krijohet një shtet me mbi 90 % të popullsisë moslemane.
Nënkuptimi, aty ku nuk shprehet hapur, është i qartë: "Amerikanë e
Europinaë! Mos krijoni një shtet mosleman në zemër të Europës, një
shtet feja e të cilit është në luftë me ju...". Shqiptarët shohin tek
amerikanët aleatin e tyre të natyrshëm dhe amerikanët shohin tek
shqipatrët kombin më pro-amerikan jo vetëm në Europë por ndoshta në të
gjithë planetin. Propaganda serbe e greke mbi fantazmën e një shteti
mosleman në Europë mund të ketë ndikimet e veta, prandaj edhe nuk duhet
nënvletësuar. Pra lind pyetja se sa çdo shqiptar me veprimet e tij e
ndihmon çështjen kombëtare. Fatmirësisht, bizantinët nuk arrijnë të
gjejnë tek shqiptarët materialin e dëshiruar për të thënë ?Hej, shikoni shqiptarët janë po aq fanatikë sa ...le të themi moslemanët arabë...?.
Para disa kohësh bisedoja me miq shqiptare në Amerikë të Veriut rreth organizimit dhe përpjekjeve të shoqatave shqiptare për të bashkëpunuar
me bashkësitë e tjera mike. Më thanë se ishte bërë një konferencë me
bashkesinë hebreje në Toronto në Tetor 2005. Megjithatë, pati edhe disa
shqiptarë që e kundërshtuan me "arsyetimin se hebrejtë janë duke iu
bërë të këqinja moslemanëve të Palestinës"?! Më erdhi keq per këtë
"arsyetim" dhe sigurisht nuk dua t'i hyj faktit se a kanë të drejtë
hebrejtë apo arabët, sepse në rradhë të parë nevojitet të dihet
korruposioni tepër i lartë në administratën palestineze dhe faktin që
qeveria palestineze mbahet me paret e qeverisë së Izraelit, SHBA, etj.
Edhe më keq, shqiptarët nuk kanë këllqe për të bërë paqe mes dy palëve.
Por për të qenë i arsyeshëm, për të parë interesat tona shqiptare dhe
vetëm tonat, një bashkëpunim i frytshëm me bashkësinë hebreje ka qenë
gjithmonë i frytshëm dhe i dyanshëm. Prandaj krijmi i një kulture
bashkëpunimi nga njerëzit e përshtatshëm që duhet të ngulitet në
ndërgjegjet tona, gjithmonë duke i shërbyer interesit kombëtar, do
mbetet një tregues i cilesisë së punës të shqiptarëve kudo që te
ndodhen.
Askush nga shqiptarët ne
nuk ka të drejtë të bëjë moral për çështje të tilla si ajo e besimit
fetar, sepse i pari dhe mbi të gjitha është besimi e interesi kombëtar;
sot e mot. Para disa kohësh Telekomi shqiptar u ble nga një kompani
turke. Rastësisht më ra në dorë një gazetë , organ i një shoqate
bamirëse. Gazeta në fjalë që në titull shprehte një entuziazëm ekstrem
tepër të madh për shitjen e kompanisë shqiptare turqve. A thua ka kaq
rëndësi fakti se blerësi është mosleman, ortodoks apo katolik?! ?far
do i dallonte ato nga njëri tjetri? Mendoj se e para gjë që duhet të
shikohet në këto raste është interesi i vetë shqiptarëve. Shqipëria
është një vend jo-fetar dhe kjo jo vetëm në letra.

Kosova
ndodhet ende në provë dhe pavarësisht nga raportet fetare, Kosova duhet
të respektojë qytetarinë e banorëve të saj dhe të dijë të bëjë miq jo
mbi baza fetare por mbi bazën e interesave të saj kombëtare.
Udhëheqësit e sotëm shqiptarë duhet të vazhdojnë pa hezitim në këtë
rrugë. Nuk ka pse të ketë hutime në këtë drejtim, sepse çdo veprim për
të kënaqur egon e cekët e drejtuesve të dhënë pas përkatësisë fetare
mund të dëmtojë interesat tona kombëtare. Prandaj iu takon
vendim-marrësve shqiptarë që detyrimisht të veprojnë sipas interesave
kombëtare ku përmblidhen interesat e të gjithëve
dhe jo sipas interesave fetare qoftë edhe kur këto të fundit duken se
gjoja përfaqësojnë një shumicë relative.

Dioguardi : Shqiptarët kurr nuk mund të flenë gjumë...



Intervistë e zotit Joseph DioGuardi dhënë albemigrant.com


Albemigrant :
Presidenti Bush premtoi pavarësi për Kosovën. A mund shqiptarët të
"flejnë" tani, apo ndoshta rruga gjerë tek pavarësia e plotë nuk është
përmbyllur ende?

Z. Dioguardi :
Kur vije në pyetje liria, demokracia e vërtetë, dhe mbrojtja e
identitetit kombëtar të dikujt që kërcënohet nga fqinjët e vet të cilët
kanë treguar vetën si të rrezikshëm, shqiptarët kurrë nuk mund të
"flejnë". Njëri nga themeluesit e shtetit tonë, Thomas Jefferson,
njëherë kishte thenë se "cmimi i lirisë është vigjilenca e
përjetëshme." Mendoj se është shumë kuptimplotë dhe e qëlluar që
simboli kombëtar i shqiptarëve është shqiponja dykrenare—e kthyer në dy
anët, duke shiquar në cdo drejtim—në veri e jug, në lindje e perëndim.
Që nga era romake, kur ilirët, paraardhësit tonë shqiptarë,
përfundimisht (pas 200 viteve) hynë në forcën marramendëse të
legjioneve ushtarake të Romës në shekullin e pare para erës sonë, dhe
si të tillë u bënë një pjesë e rendësishme e Mbretërisë Romake (pa lënë
anash asnjëherë gjuhën dhe identitetin e tyre kombëtar), shqiptarët
gjithëherë me përkushim I kanë rezistuar pushtuesit e tyre. Kush mund
t'i harrojë sukseset e Gjergj Kastriotit në shekullin e pesëmbëdhjetë
kundër turqëve otomanë? Edhepse pas vdekjes së tij më 1468, pas së
cilës turqit morrëm hov dhe pushtuan Shqipërinë më 1488, mbrojtja e
mencur e Kastriotit për 27 vjet kundër ushtrive të sulltanit kishe
dobësuar thellësisht Mbretërinë Otomane dhe si pasojë I kishe
pamundësuar asaj pushimin e Evropës Perëndimore. Dhe, kush mund të
harrojë Ded Gjo Lulin, Azem Galicën, Ismail Qemalin, Ipeshkv Fan Nolin,
Faik Konicën, Sami dhe Naim Frashërin, Nënën Terezë, Adem Jasharin, apo
Ramush Haradinajn dhe UCK-në? Këta dhe shumë patriotë tjerë kanë dhënë
shembullin që duhet ndjekur nga të gjithë shqiptarët—të involvohen disi
për të kompletuar lirinë e popullit shqiptar—vecanërisht tani kur
SHBA-te në mënyrë active po përkrahin pavarësinë e Kosovës edhe
përkundër makinacioneve gjeopolitike të Rusisë, Serbisë, Greqisë, dhe
disa vendeve evropiane. Ne nuk duam të shohim një shtet të Kosovës të
kompremituar nga Evropa që do të ishte një shtet i dështuar, i ndarë në
vija etnike sikur Bosnja, që do të arrinte askund, përveq në degradim
të mëtutjeshëm ekonomik dhe politik.

Ndoshta
8 vjetë më parë në atë ditë historike të kapitullimit të Serbisë dhe
çlirimit të Kosovës nuk e kishim menduar se do ti ktheheshim të njëjtit
shesh që na ka mbledhur para tetë vitesh përgjatë luftës në Kosovë.
Këtë herë përvjetori i tetë perkonte dhe me vizitën historike të
presidentit amerikan George W. Bush në Tiranë, e para e një presidenti
amrikan në funksion në vendin e shqipeve. Me ftesën e Bashkësië
shqiptare në Montreal, një grup shqiptarësh u takuan në "Place des
Arts" në Montreal për të përkujtuar ditën historike të 10 qershorit
1999, për të falenderuar Shtetet e Bashkuara, Kanadanë, vendet e NATO-s
për atë çka ata bënë për Kosovën
në
vitin 1999 dhe mbi të gjitha për të falenderuar Shtete e Bashkuara dhe
presidentin Bush për mbështetjen që po i japin pavarësisë së
Kosovës.
Edhe natyra i dhuroi kësaj dite gjithçka; diellin e ngrohtësinë si për
të treguar se lotët e tetë viteve më parë i kanë lenë


vend
gëzimit të lirisë dhe pavarësië së plotë që po e presim. Dhe nuk ishin
veç ata që mblidheshin para 8 vjetësh për të shprehur përkrahjen e tyre
me popullsinë e Kosovës viktimë gjenocidit serb. Fotografitë e më
poshtëme e tregojnë një gjë të tillë. Të paktën njëri prej tyre nuk ishte as në projekte...


Shikoni pra një flamirtarë të vërtetë. Gjatë
gjithë mitingut vogëlushi nuk reshtëte së valvituri flamurin. Ja pra me
se do të krenohemi nesër. Janë këta fëmijë që nesër do jenë krenar për
atdheun e tyre që ndonjëherë edhe nuk e kanë parë me sy. Duke marr
pjesë në aktivitete ata do të bëhen më të afërt me Shqipërinë dhe
Kosovën dhe me gjithshka që përfaqëson fjala at'dhe.
Ndësa
Jozef është veç 3 vjeç por është duke krijuar ndjenjat patriotike. Ja
pra një ditë që këta manifestues të vegjël do ta mbajnë mend gjithë
jetën. Nuk besoj se ka shkollë më të mirë për ta.










Qëllimi
i këtij aktiviteti nuk ishte vetëm festimi i arritjeve që Kosova ka
mundur të bëjë por edhe për të nxitur administratën amerikane për të
çuar gjer në fund projektin e një Kosove të pavarur


















Kulmin
manifestimi e arriti para konsullatës së Shteteve të Bashkuara të
Amerikës në Montreal. Aty foli zoti Mehdi Isufi që falenderoi Shtetet e
Bashkuara për ndërhyrjen që bënë në Kosovë dhe theksoi rolin e Shteteve
të Bashkuara në mbështetje të pavarësisë së

Kosovës.
Edhe të tjerë manifestant shprehën mirënjohjen e tyre për rolin e
Shteteve të Bashkuara. Kujtimet e para 8 vjetësh u përzian me lajmet e
ditës pra me lajmet rreth vizitës së George W. Bush në Shqipëri dhe
pritjen aq të ngrohtë që shqiptarët i rezervian atij.
Në
mbar vajtjen e aktivitetit duhet përmendur pna përgatitore e kryetarit
të Bashkësisë shqiptare të kebekut në Montreal zotit Lulëzim Laloshi si
dhe të aktivistit të kësaj bashkësie zotit Agron Muhaxhiri.




























Ajo
që të binte në sy dhe që ia vlen të shënohet është ajo ndjenjë krenarie
e të qenit shqiptar dhe e të qenit mik i privilegjuar i fuqisë më të
madhe të planetit Shteteve të Bashkuara të Amerikës.









Më poshtë fotot që po ju paraqesin nuk kanë nevojë për koment ;

007




Eduard Selami fsheh diktaturën në PD




Eduard Selami fsheh diktaturën në PD
Nga Bashkim Kopliku
[Gazeta Shqiptare, 11.03.2007]
U botua në “të gjitha gazetat” (9.3.2007), intervista e z. Eduard Selami, nga Nju Jorku në Amerikë (SHBA). Aty,
ndërmjet të tjerave, fshihet realiteti brenda PD-së: mungesa e
demokracisë së brendshme, moskryerja e zgjedhjeve të lira, pra
instalimi i diktaturës. Një parti e tillë, në një shtet demokratik, do të ndalohej me dhunën e ligjit.
Fshehja e realitetit dëmton rëndë përpjekjet për demokratizimin e vendit. Duhet vënë diagnoza e sëmundjes së PD-së, që të shërohet, të rilindë PD-ja, partia jonë që rrëzoi komunizmin në vitin 1991.
Qëllimin
i mirë i “shtensionimit të situatës në Shqipëri”, i ndërrimit të
lidershipit, i zgjedhjeve të lira etj., arrihet vetëm duke vendosur
lirinë dhe demokracinë, brenda vetë partive politike.

Amnezia e farsës së votimit të hapur
Z. Selami duket sikur ka amnezi (harresë patologjike) të realiteteve, megjithëse i ka vuajtur edhe vetë, e personalisht. Kështu,
i pyetur për shkarkimin e tij nga posti i kryetarit të PD-së, më 5 mars
1995, ai shprehet në Intervistë, si vijon: “u shpreh mendimi i Kuvendit
të jashtëzakonshëm të Partisë Demokratike, të cilin unë gjithmonë e kam respektuar pavarësisht se nuk kam qenë dakord me të”.
Na
thotë se qenka shprehur mendimi i një forumi, pavarësisht se aty u bë
shkelje e bazave të demokracisë: u bë votim i hapur, me ngritje dore,
për shkarkimin e tij, të vetë z. Selami! Kjo gjë ishte në kundërshtim të plotë me statutin e PD-së, por edhe me çdo statut të çdo partie demokratike. Ai
votim të kujtonte përjashtimet e “armiqve të partisë”, të bëra nga
Enver Hoxha, në mbledhjet e tija perverse të Komitetit Qendror të
PPSh-së, ku drejtues të lartë të partisë, komunistë e krijues të saj,
përjashtoheshin me votime të hapura, e tek dera i priste “Gazi” i
sigurimit (emri popullor i asaj kohe, i fuoristradave të policisë
politike komuniste), që i çonte në burg e në pushkatim. Z.
Selami nuk e priti Gazi i Sigurimit, sepse nuk ishte më në modë, por e
priti pushkatimi politik: izolimi tërësor, largim edhe i miqve të
afërt, saqë i numëronte me gishta njerëzit që kishin guximin t’i
flisnin me gojë; e pritën sharjet e berishistëve militantë, në çdo
lokal ku guxonte të ulej për të pirë një kafe etj. etj.. Ai,
z. Selami u detyrua të largohej nga vendi, sepse qëndrimi i mëtejshëm
në Shqipëri, iu bë i padurueshëm, dhe edhe i rrezikshëm.
Z. Selami, demonstron dhe një fshehje të realitetit të zhvillimeve që pasuan.

PD aktuale qelbet nga diktatura
Në Intervistë, z. Selami thotë: “Z.Nano është votuar si kryetar i PS dhe z.Berisha si kryetar PD. [...] Dilema
është që janë të votuar dhe rezultati dhe praktika është këto njerëz
megjithëse nuk kanë qenë të suksesshëm dhe vazhdojnë të votohen”.
Jo, ata nuk janë votuar, por janë imponuar—ky fakt shpjegon “dilemat”.
Dëgjojmë rëndom nga militantët e të dy krahëve, po të njëjtën gjë: “Berisha (Nano) merr votat, e demokracia është votë”. Në
PD (natyrisht edhe në PS, por po ndalojmë tek partia që e njohim me
hollësi, e direkt), ka vite që praktikisht nuk ka votim, por një farsë. Pas humbjes së referendumit (6 nëntor 1994), në PD u vendos praktikisht një diktaturë. U
ndalua debati në forumet (në kryesitë, në aktivet, në seksionet, në
kongreset etj.), duke kërcënuar bartësit e mendimeve ndryshe, me
përjashtime, me dëbime, me ngrirje, deri dhe me cenime të integritetit
fizik të “guximtarit”. Vendimet e forumeve u zëvendësuan me vendime individuale të kryetarit, z. Berisha. Zgjedhjet
në parti nuk bëhen më nga poshtë lart, por janë zëvendësuar me emërime
nga lart poshtë, direkt nga z. Berisha, mbi bazën e një rrjeti të tij
brenda PD-së, rrjet i cili varet prej tij personalisht, rrjet që
asfikson forumet e PD-së. Natyrisht, inskenohen votime, njerëzit në parti bëjnë sikur votojnë.
Vetëm
brenda 10 vjetëve të para të “demokracisë alla berishizëm”, nga
kongresi i parë i PDSH (shtator 1991) e deri në fundin e vitit 2002,
vetëm lart, nga 18 anëtarët e parë të kryesisë së partisë (PDSH), u
hoqën si “armiq” apo si “deviatorë”, 13 vetë (Ceka, Demeti, Hajdari,
Imami, Kopliku, Meksi, Pashko, Ruli, Selami, Toto, Uka, Vejsiu dhe
Zogaj )—besoj se berishizmi ia kaloi edhe enverizmit, në diktaturën e
tij brenda partisë. I vetmi, e përsërisim, i vetmi nga “18 të parët”, që ka 16 vjet anëtar i vazhdueshëm i Kryesisë, është z. Berisha.

Një parti e tillë është e ndaluar me ligj
Gjendja e demokracisë së brendshme në PD, është antiligjore. PD aktuale do të ndalohej në një shtet demokratik, në një shtet që zbaton ligjet, si ai ku jeton z. Selami (Amerika). Po, po, do të ndalohej. Ja se ç’shkruhet në Kushtetutë dhe në Ligj (ligji Nr.8580, datë 17.2.2000, “Për partitë politike”), në tonat:
Kushtetuta:
NENI 9
1. Partitë politike krijohen lirisht. Organizimi i tyre duhet të përputhet me parimet demokratike.
2. Partitë
politike [...] veprimtaria e të cilave mbështeten në metoda
totalitariste, që nxitin e përkrahin urrejtjen [...] krahinore [...] që
përdorin dhunën për marrjen e pushtetit ose për të ndikuar në politikën
shtetërore, [...] janë të ndaluara sipas ligjit.”

Ligji:
“Neni 6
Nuk lejohet krijimi i një partie ose ndalohet veprimtaria e saj :
[...]
c) kur qëllimet e veprimtaria e saj vijnë në kundërshtim me parimet kushtetuese [...]
ç)
kur organizimi i saj i brendshëm është në kundërshtim me parimet
demokratike si : ndërtimi nga poshtë lartë i partisë, zgjedhjet e
brendshme demokratike për forumet e partisë, e drejta e shprehjes së
mendimit për çdo anëtar, liri hyrje e dalje nga partia, deklarim dhe
lejim i kontrollit në përdorimin e burimeve dhe mjeteve financiare
[...].